تنهای تنها...

بعضی وقتها عجیب دلم میگیرد از آدماهای دور و برم،

از کسانی که باید نزدیکترین باشند به من اما؛

دورترینند...

کسانی که باید در سخت ترین شرایط درکم کنند اما؛

همیشه دکَم کردند....

تا خودم بمانم و خودم،

بدون هیچ همدرد و همراز و همراهی...

تنهای تنها...

مثل روز اول؛

همان وقتی که مجبورم کردند به امدن...

و من به اجبار و با گریه و تنها به این دنیا امدم...

اما نمیدانم چرا بعداز اینهمه وقت هنوز دنیا به من نیامده است...